แต่เสนาบดียอนเองเมื่อก้าวออกมาจากห้องนั้น ก็พบว่า ทหารฮวาเซิน เข้ามาควบคุมสถานการณ์ในบ้านของตัวเองเสียแล้ว
เสนาบดียอนถามว่า : หมายความว่าอย่างไร ซารยางตอบว่า มันอาจจะมีอันตราย หากสภาเสนาบดีนี้ออกไปข้างนอก ขอให้ทุกคนอยู่ที่นี่ ซึ่งเป็นที่ ที่ปลอดภัย เสนาบดียอน พูดอะไรไม่ออก เมื่อเดินออกมาพบแทจังโรก็ถามซ้ำว่า : นี่หมายความว่าอย่างไร พวกท่านมาทำอะไรกันที่นี่ในบ้านของข้ากลางวันแสก ๆแทจังโร ตอบว่า : ท่านคงไม่ต้องรอนานเกินไป เสนาบดียอน : ท่านเคยบอกว่า จะรับใช้ลูกชายข้า โฮแก ในฐานะกษัตริย์ ท่านกล้าดีอย่างไร มายกดาบข่มขู่สภาแห่งชาตินี้แห่งนี้ แทจังโร : อย่างไม่ต้องสงสัย ฮวาเซินต้องการกษัตริย์ กษัตริย์เท่านั้นที่จะสามารถหาสัญลักษณ์ ศักดิ์สิทธิ์ได้ เสนาบดียอน : ทำไม แทจังโร : ท่านก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าท่านไม่ต้องการที่จะยอมรับมัน พวกเขาพูดกันว่า คนที่สมควรเป็นกษัตริย์กำลังจะมา ข้าต้องการคน ๆนั้น ข้าต้องการได้เขา และสัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์ ที่เขามี เสนาบดียอน (ยังหลงทางอยู่ ในเมืองลับแล ไม่รู้ว่า แทจังโร เดินจากไปจากเมืองลับแล นี้แล้วและไปไกลลับสายตาแล้ว) มีท่าทางคับแค้นใจ ได้แต่ทวนคำว่า สัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์ แทจังโร : ข้าไม่อยากทำร้ายสมาชิกสภาข้างในแน่นอน แต่นั่น ท่านต้องร่วมมือกับข้า ข้าคงต้องขอยืมตราสัญลักษณ์ ของเสนาบดีใหญ่แห่งสภา สักระยะ
ส่วนที่อารามหลวง
นักพรตอาวุโส ก็ ไม่ยอมรับ กับ โองการสวรรค์ ที่ เทวีพยากรณ์ โซคีฮา ใช้อ้างเพื่อไม่ให้กษัตริย์ ของโคคุเรียวกลับเข้ามาในพระราชวัง บอกว่า : อารามแห่งนี้จะไม่ยอมรับโองการนั้นจนกว่าท่านจะแสดงหลักฐานกับพวกเรา ข้าจะบอกให้ทุกคนปฏิเสธคำสั่งของท่าน ท่านไม่เกรงกลัวสวรรค์หรือ ท่านกล้าดีอย่างไร ถึงใช้โองการสวรรค์ เพื่อเติมความโลภของมนุษย์
โซคีฮา : เวลาของข้ากำลังจะหมด ข้าเข้าตาจน ถ้าหากข้าต้องการอะไรแล้ว ข้า ก็จะทำทุกอย่าง แล้ว เดินเข้าหานักพรตอาวุโส ซึ่งค่อยๆก้าวถอยหลังจะหนี เทวีโซคีฮา เข้าไปกอด ยกมือวางเหนือท้ายทอยส่งพลังไปที่มือของตัวเอง แล้วนักพรตอาวุโสคู่ใจของเทวีพยากรณ์ คนเก่า ก็ ได้ติดตามไปรับใช้ เทวีพยากรณ์ คนเก่า ที่เดินทางล่วงหน้าไปก่อนแล้ว ( คนดี ย่อมได้ไปสรวงสวรรค์ )
โซตีฮา : เจ้าไม่ควรต่อต้านข้า ข้าบอกแล้วว่า ข้าไม่มีเวลาอีกแล้ว ข้าเข้าตาจน แล้วก็เดินผ่านร่างที่ล้มลงนอนที่พื้น ...ข้าไม่กลัวสวรรค์ เพราะข้าจะเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเอง (โอ้โฮอำมหิตจริงๆ)
กองทัพหลวงโคคุเรียวมาถึง
ทัมด๊ก ทรงให้ตั้งค่าย ทางด้านใต้ ของปราสาทโกกแน
ทหารดีใจที่จะได้พบครอบครัวของตัวเอง มันอีก 50 ลี้เองจากที่นี่ ถ้าเมื่อคืนนี้พวกเราไม่ตั้งค่าย ป่านนี้เราคงไปถึงที่นั่นแล้ว
ชอโร นั่งเอาผ้าเช็ดปลายทวน 2 แฉก อยู่ที่กองไม้ เมื่อมองออกไปก้เห็น ฮยอนโก เดินไปหา ทัมด๊ก ที่ทรงแปรงขนม้า ด้วยพระองค์เอง
ฮยอนโกร้อนใจที่ไม่มีข่าวคราว ส่งมาจากศิษย์ โคมิล ที่อยู่ภายในปราสาท รวมทั้งรู้สึกว่า ผิดปกติ
ฮีกแก ก็โวยวายตามเคย ว่า : เจ้าโง่พวกนั้น ควรออกมารับเสด็จฝ่าบาท ที่ทรงกลับมาพร้อมกับชัยชนะ พวกนั้นควรจะออกมาพบพวกเรา พวกเราอยู่หน้าปราสาทแล้วไปไหนกันหมด
ทัมด๊ก ทรงถามว่า เราส่งสาสน์ไปแต่เมื่อใด ฮีกแกทูลว่า ในปราสาทคงได้รับสาสน์ เมื่อวานแล้ว ทรงถามฮยอนโกว่า ไม่มีข่าวจากโคมิล ผ่านนกบูรุมแช เลยหรือ ฮยอนโก บ่นว่า พวกศิษย์โคมิล คงเมาเหล้ากันหมด เพราะไม่มีคนคอยเฝ้าดู โอ๊ะพวกนั้น ไม่ควรแตะต้องเหล้าพิเศษของข้า ( ทำตัวติ้งต๊องอีกแล้ว ลุงเต่า)
ทรงสั่งให้ ดัลโกลูกชายของฮีกแก พาทหาร2-3 คนออกไปดูลาดเลา ว่าประตูปราสาทโกกแน ปิดอยู่หรือไม่ (ทำพระพักตร์ เหมือนทรงรู้ว่า ต้องเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ)
ในปราสาทโกกแน
ซารยางใช้ตราของเสนาบดียอนออกคำสั่งให้ปิดประตูปราสาท ทุกด้าน และส่งนักพรตหญิงจากอารามหลวงไปส่งสารให้ ทัมด๊ก ได้พบกับดัลโก นักพรตหญิง ขี่ม้าผ่านหน้า ดัลโกไป
ทัมด๊กเสด็จออกมาพบกลุ่มนักพรตหญิง
ทัมด๊ก : ข้าคิดว่าเทวีพยากรณ์คงจะมาด้วยตัวเองเพื่อพบข้า ข้าคิดผิดหรือนี่ (อ้าว ทัมด๊ก ก็ หลงอยู่เมืองลับแลเหมือนเสนาบดียอนอีกพระองค์ หรืออย่างไร หรือแค่เย้านักพรตเล่นๆ)
นักพรตหญิงกราบทูลว่า : เทวีพยากรณ์ ได้ให้พวกเรามากราบทูล ฝ่าบาทถึงโองการสวรรค์
ทัมด๊ก ยังทรงมียิ้มนิด ๆ ที่พระโอษฐ์ : ว่าอย่างไร เทวีพยากรณ์คนใหม่ คิดว่าสวรรค์ต้องการให้ข้าทำอะไร ขุนพลโก รับสาร มาอ่าน : อารามหลวงจะรับฟังสียงจากสวรรค์ ระหว่างสวรรค์และมนุษย์.. อ่านได้แค่นี้ก็หยุด ทุกคน มองขุนพลโก อย่างสงสัย ซูจินี ทนไม่ได้ เมื่อขุนพลโก กราบทูลต่อว่า : เรื่องเหลวไหลพะย่ะค่ะ หม่อมฉันเกรงว่า จะทำให้ฝ่าบาททรงขุ่นเคืองเราควรเผาสารนี้ทิ้งเสีย
ซูจินีแย่งไปอ่านต่อ : กษัตริย์ทรงทำให้เกิดการนองเลือดอย่างมากมายในสงครามครั้งนี้ ดังนั้นทรงไม่สามารถกลับเข้าในปราสาทได้ กษัตริย์ต้องปลดอาวุธที่อารามหลวง และชดใช้ต่อการนองเลือดที่ทรงทำให้เกิดขึ้น จากนั้นกองทัพของพระองค์ถึงจะเข้า...ซูจินี พูดเองไม่ใช่อ่านว่า : พวกนั้นบ้าไปหมดแล้วหรือ
ฮีกแก โกรธจัดอีกแล้ว : นั่นเสียงสุนัขเห่าหรือ กองทัพในสนามรบ มันต้องมีเลือดในสนามรบไม่ใช่ดอกไม้
ฝ่าบาท กองทัพของจุนโนเตรียมตัวพร้อมเรียบร้อยแล้วปล่อยให้พวกเราไปกำจัดพวกสารเลว ในปราสาทโกกแนนั่น
แต่ทัมด๊ก ไม่ได้ทรงพิโรธถามว่า : เทวีพยากรณ์คนใหม่ส่งพวกเจ้ามาหรือ ในโองการสมมตินี้ นอกจากเทวีพยากรณ์แล้ว ยังมีใครร่วมในประกาศนี้ด้วยอีก ทรงได้รับคำตอบ คือความเงียบ
ทรงถามย้ำว่า : ข้ากำลังถามเจ้าอยู่ว่า นี่เป็นความตั้งใจของสภาด้วยหรือไม่ นักพรตอึดอัดใจมาก กราบทูลว่าพวกเราได้รับอนุญาตให้ส่งสารเท่านั้น พวกเราไม่สามารถกราบทูลสิ่งใดได้
ฮีกแก : ฝ่าบาทไม่มีประโยชน์ที่จะถาม เราไปทำลายพวกนั้น
ทัมด๊ก : นี่ เป็นการกบฎหรือไม่
ทรงมีพระดำรัสต่อว่า : ในปราสาทโกกแนมีทหารเหลืออยู่ไม่มาก พวกเขาจะกล้าเผชิญหน้ากับพวกเราด้วยทหารเพียงเล็กน้อยหรือ ถ้าเป็นข้า...ข้าจะกลับไปที่เผ่า และวางแผนแก้แค้น ทรงพระราชดำเนินไปยังนักพรต ผู้ส่งสารเอื้อมพระหัตถ์ไปวางที่ไหล ่ของนาง ตรัสว่า : นี่เป็นความตั้งใจของสภาหรือ ( ทรงร่ายมนตร์ มหาเสน่ห์ นะจังงัง ไปด้วยกระมัง) นักพรต ทูลตอบว่า หม่อมฉันเชื่อว่าสมาชิกสภาถูกกักตัวไว้ที่บ้านพักเสนาบดีใหญ่ เพคะ
(คนเล่าขัดใจเล็กน้อย กับสีหน้าของทัมด๊ก ทุกคนโมโห กับสารของโซคีฮา แต่ทัมด๊ก ทรงอารมณ์ดี เหลือเกิน ทัมด๊ก นะทัมด๊ก )
ในกระโจม
มีข่าวแจ้งมาว่า พวกเขาปิดประตูทุกด้านและวางกำลังรักษาความปลอดภัย
ฮีกแก จอมมุทะลุ : ฝ่าบาทขอทหารให้หม่อมฉัน 500 คนหม่อมฉันจะไปเปิดประตูให้ฝ่าบาทภายในไม่ถึงครึ่งวันพะย่ะค่ะ ทรงมีพระบรมราชโองการเถิด
ทัมด๊ก ( ผู้ทรง สุขุม เยือกเย็นมีพระอารมณ์ขัน และ รบแบบใช้ตำราพิชัยสงคราม )ทรงสั่งให้ขุนพลโก วางกำลังรอบปราสาทโกกแน แค่ล้อมรอบบริเวณ อย่าเคลื่อนไหวจนกว่าจะมีคำสั่ง ทรงประเมินว่าฮวาเซินว่าคงต้องแอบอ้างชื่อของสภาส่งหนังสือไปยังกองกำลังโคคุเรียวนอกปราสาทโกกแนและโจมตีกองทัพของพระองค์ข้างหลัง ขุนพลโกทูลแย้งว่า ทรงเชื่อหรือว่ากองทัพโคคุเรียวจะโจมตีพระองค์ ทรงตอบขุนพลโกว่า ยุทธวิธีของพระองค์ คือการเตรียมตัวพร้อม สำหรับสิ่งที่แย่สุดที่จะอาจเกิดขึ้น
ทรงสั่งแม่ทัพฮีกแก ให้ใช้ชื่อของพระองค์ ควบคุมป้อมทั้งห้า ที่อยู่ใกล้ปราสาทโกกแนที่สุด ทรงประทานตราประจำพระองค์ให้ฮีกแกนำไปใช้
ฮีกแก ทวนคำว่า ...ควบ...ควบคุม จึงทรงอธิบายตามมาว่าประการแรก ต้องแน่ใจว่า ป้อมปราการเหล่านี้จะไม่ได้รับคำสั่งจากคนอื่น ประการที่สอง เตรียมพร้อมพวกเขาสำหรับการโจมตีจากผู้รุกรานจากภายนอก ฮีกแก ก็ งง อีก กับคำว่าผู้รุกรานจากภายนอก
ทัมด๊ก : ข้าจะไปปราสาทโกกแน
ซูจินี วิ่งมาขวาง : ฝ่าบาทจะเสด็จโดยลำพังเดี๋ยวนี้
ฮยอนโก ปราดเข้ามาอีกคน โอดครวญว่า : ฝ่าบาททรงเปลี่ยนพระอุปนิสัยได้หรือไม่ ทรงมีพระอุปนิสัยชอบเสด็จโดยลำพัง และทำให้พระองค์เอง ตกอยู่ในอันตราย
ทัมด๊ก เอาหัตถ์ท้าว บั้นพระองค์ แย้มพระสรวล ทรงตอบว่า : พวกเขาบอกว่าจะไม่ยอมเปิดประตูให้จนกว่าข้าจะเข้าไป
ฮยอนโก : นั่นแหละหม่อมฉันหมายความว่า...เอ้อ..หม่อมฉันหมายถึง... (มัวแต่เอ้อ ..อ้า อีกแล้วคุณลุงเต่าดำ แล้วจะทัน ทัมด๊ก ได้อย่างไร)
จูมูชิ : คนของหม่อมฉันค่อนข้างจะมีความสามารถในการปีนป่ายบ้านเรือนของคนอื่น การปีนกำแพงปราสาทไม่ใช่เรื่องยาก เพราะฉะนั้น .... (พูดไม่จบอีกคน)
ทัมด๊ก : ข้าจะไม่ปีนป่ายกำแพงปราสาทของตัวเอง ข้าไม่สู้รบกับทหารของตัวเอง เราจะต่อสู้กับเฉพาะข้าศึกศัตรูเท่านั้น
จูมูชิ : เช่นนั้น ... เราจะต่อสู้จริงหรือพะย่ะค่ะ
ทัมด๊ก : เราจะต่อสู้เมื่อข้าต้องการ และด้วยวิธีที่ข้าต้องการ
ทรงหันไปทาง ฮยอนโก
ทัมด๊ก : อาจารย์ ท่านไปติดต่อศิษย์โคมิล ที่อยู่ภายในปราสาท ให้ข้ามั่นใจว่า ประชาชนจะออกไปนอกเขตอันตราย สนามรบจะอยู่ในปราสาทโกกแน
จูมูชิ : ถูกต้องเรากำลังจะสู้กัน
แล้วทัมด็กและ สาม ผู้พิทักษ์ (จูมูชิ ชอโร และซูจินี สวมชุดเหล็กเกราะ )พร้อมทหารอีกไม่กี่คน ก็ขี่ม้ามาที่ประตูปราสาทด้านตะวันตก
แทจังโร อดที่จะชื่นชมพระองค์บนกำแพงประตูปราสาทไม่ได้ ว่า ทรงเป็นคนหนุ่มที่กล้าหาญ ทรงทิ้งกองทัพไว้เบื้องหลังแล้วเสด็จมาที่นี่
เสนาบดียอน : ถ้าข้าทูลให้ฝ่าบาทเสด็จกลับไปมันจะเป็นอย่างไร
แทจังโร : แล้วสมาชิกสภาที่บ้านของท่านเล่า แล้วมันจะยังสะดวกสำหรับท่านโฮแกที่จะกลับมาเป็นกษัตริย์ของประเทศโดยไม่มีสภาหรือ
เสนาบดียอน เงียบ เลย ( แบบนี้ ต้องใช้คำว่า รู้เขาหลอก แต่เต็มใจให้หลอก ไหม แต่จริงๆเสนาบดียอนก็ไม่ได้คิดร้ายกับบรรดาผู้นำแคว้นและคนอื่นในสภา ก็คงห่วงคณะสภาเสนาบดีด้วย)
ทัมด๊ก สามผู้พิทักษ์กับทหารเข้ามาในปราสาทโกกแน มีนักพรตหญิง มายืนรอรับเสด็จ กราบทูลว่าอารามหลวงเฝ้ารอคอยพระองค์ เป็นเวลานานแล้วเพคะ
ทัมด๊ก : ข้ากำลังจะไปเดี๋ยวนี้เมื่อข้ากลับมา จะให้พวกเจ้า (ทหารที่ตามเสด็จมา)เข้าไปในคลังเหล้าหลวง ซูจินี มองทัมด๊กอย่างเป็นห่วง ปนน้อยใจ (ที่ทรงรีบไปพบเทวีพยากรณ์ คนใหม่แบบนี้)
เสนาบดียอนลงมาจากกำแพงประตูมาเข้าเฝ้า
ทัมด๊ก : ท่านคงจะเหนื่อยกับการดูแลภารกิจของบ้านเมืองในขณะที่ข้าไม่อยู่
เสนาบดียอน : หม่อมฉันขอ ถวายความยินดีกับชัยชนะของฝ่าบาททรงมีทหารอารักขามาแค่นี้หรือพะย่ะย่ะค่ะ ท่านขุนพลโก ไปที่ใด
ทัมด๊ก : คนที่มาต้อนรับกษัตริย์ที่กลับมา มีเพียงท่านคนเดียว เสนาบดียอน
เสนาบดียอน : ฝ่าบาทจะเสด็จไปอารามหลวงก่อนหรือไม่ หม่อมฉันจะส่งเสด็จ
นักพรตหญิงค้านว่า วันนี้อารามหลวงห้ามมิให้ผู้อื่นเข้าไปที่อาราม มีเพียงฝ่าบาทองค์เดียวที่เสด็จไปได้เสนาบดียอน : ในความเห็นของหม่อมฉัน..
ทัมด๊ก : มีใครกล้าจะทำร้ายข้าในปราสาทของตัวเอง หรือในบ้านเมืองของตัวเองหรือ หากพวกเขาอยากจะทำ พวกเขาทำตอนนี้ไม่ได้หรอก ทั้งประเทศจะยอมรับก็ต่อเมื่อมันถูกต้องตามวิธีการทางกฎหมายไม่ว่ากษัตริย์จะเป็นใครก็ตาม
เสนาบดียอน ต้องหลบสายพระเนตรของทัมด๊ก ทรงเงยพระพักตร์ไปทางแทจังโร ที่ยังอยู่ชั้นบนแทจังโรถวายคำนับ
ทัมด๊ก ส่งสายพระเนตร เหมือนบอกว่า แล้วเราจะเห็นดีกัน ประมาณนั้น
ที่อารามหลวง
ก่อนเข้าในส่วนชั้นใน มีเชือกขึงกั้นทางอยู่ นักพรต ปลดปลายเชือกด้านหนึ่ง ถวาย ทัมด๊ก ทรงวางพระแสงดาบกับเบาะที่มีนักพรตอีกคน ยืนประคองคอยอยู่ แล้วเสด็จยังด้านใน
เทวีพยากรณ์โซคีฮา : หม่อมฉันขอถวายความยินดีในนามของสวรรค์ ต่อชัยชนะที่ทรงมีต่อ ป้อมปราการแพคเจทั้ง 10 แห่ง และป้อมควานมี เราจะมีพิธีชำระบาปในเที่ยงของวันนี้ ดังนั้น ก่อนอื่นฝ่าบาท....
ทัมด๊ก : เทวีพยากรณ์ตายได้อย่างไร เจ้าเป็นคนทำหรือ
เทวีโซคีฮา ชะงัก : หม่อมฉันจะทูลได้ไหมว่ามันเป็นโองการของสวรรค์
ทัมด๊ก : เจ้าไม่สามารถทำสิ่งนี้ ด้วยเพื่อตัวเจ้าเอง นี่ไม่ใช่ผู้หญิงที่ข้ารู้จัก
เทวีโซคีฮา : ตั้งแต่แรกนั้นมา ฝ่าบาทก็ไม่ทรงทราบว่าหม่อมฉันเป็นใคร มองสบสายพระเนตร
ทัมด๊ก : ใช่ แล้วตอนนี้เจ้าจะบอกข้าไหม เจ้าและฮวาเซินที่อยู่เบื้องหลังเจ้า เจ้าต้องการอะไร
เทวีโซคีฮา หลบสายตาลง : ในวันที่เกิดเหตุ ที่หมู่บ้านผู้ลี้ภัยที่อดอยาก ที่หม่อมฉันพาฝ่าบาทไป ทรงถามหม่อมฉันว่าหม่อมฉันรู้สึกอย่างไร
ทัมด๊ก นึกเห็นภาพที่ทรงเอาพระหัตถ์จับมือโซคีฮา โซคีฮาทรุดลงกอดพระองค์ ต่างองค์ต่างคนน้ำตาคลอ
เทวีโซคีฮา : ทรงจำได้ไหมเพคะ
ทัมด๊ก : ข้าลืมคืนนั้นไปนานแล้ว
เทวีโซคีฮา : ถ้าทรงถามหม่อมฉัน หม่อมฉันจะทูลพระองค์เดี๋ยวนี้ หัวใจของหม่อมฉันเป็นของกษัตริย์จูชิน หม่อมฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้ทรงสามารถก่อตั้งชนชาติจูชินอีกครั้งถ้าหากต้องการแล้ว แม้แต่แขวนดวงดาวจูชินบนท้องฟ้า หม่อมฉันก็จะสร้างให้ มองสบตากันอีก (รู้สึกว่าโซคีฮา บอกใบ้ ว่า จะทำทุกอย่างให้ ทัมด๊ก เพราะทัมด๊กคือกษัตริย์จูชินที่แท้จริง ด้วยทิฐิของโซคีฮา ที่ไม่ทูลตรง ๆ การพูดอ้อมค้อมทำให้ ทัมด๊กเข้าพระทัยว่า โซคีฮา หมายถึงยอนโฮแก )
ทัมด๊ก เสด็จพระราชดำเนินผ่านเทวีโซคีฮา ทรงระลึกถึงวัยเด็ก ...ข้าไม่รู้..ข้าจะเชื่อใจใครในปราสาทโกกแน ข้าเชื่อเจ้าได้ไหม ข้าจะเชื่อเจ้า ช่วยข้าด้วย
ทัมด๊กมีพระดำรัสว่า : กษัตริย์จูชิน ที่เจ้าพูดถึง คงหมายถึงโฮแก ข้าเคยคิดเช่นนั้น ข้าคิดว่าโฮแกจะต้องเป็นกษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่แห่งโคคุเรียว ข้าต้องมาเป็นกษัตริย์เพราะว่าจะได้ไม่มีใครต้องตาย ข้าเชื่อว่าไม่ว่าโคคุเรียว แพคเจ เราต่างเป็นพี่น้องจูชินด้วยกัน เพราะความเชื่อของข้าทหารของข้าถึงต้องทนทุกข์ อย่าดูหมิ่นทหารของข้าด้วยพิธีล้างบาปที่ผิด ๆของเจ้า
ทรงนึกภาพ วัยเด็กอีก คีฮา........อยู่กับข้าตลอดเวลานะ อยู่ในที่ข้าจะเห็นหน้าเจ้าได้เสมอ….
เทวีโซคีฮา : ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันจะกราบทูลเช่นนี้ หม่อมฉันแน่ใจว่าทรงจำได้ คำสัตย์สาบานที่เราทำขึ้น คือการรับใช้กษัตริย์จูชินผู้ซึ่งจะนำสัญลักษณ์ทั้ง สี่ กลับคืนมา
ทัมด๊ก : แล้วอย่างไร
เทวีโซคีฮา : สภาโคคุเรียวอยู่ในมือของเรา และเราต้องการสัญลักษณ์ เต่าดำ เมื่อท่านโฮแก กลับมาพร้อมกับสัญลักษณ์เสือขาว เราจะมี สามในสี่ ของสัญลักษณ์ ศักดิ์สิทธิ์ เพราะเรามีสัญลักษณ์ ฟินิกซ์แล้ว
ทัมด๊ก ทรงทอดพระเนตร เทวีโซคีฮา เป็นเชิงถามว่า แล้วอย่างไรอีก
เทวีโซคีฮา : ถ้าหากทรงไม่ต้องการทำเช่นนั้น ก็ทรงประหารหม่อมฉันเสียที่นี่ เพื่อหยุดหม่อมฉัน หม่อมฉันไม่รู้ว่า หม่อมฉันจะสามารถทำสิ่งใดได้อีก ประหารหม่อมฉันเพื่อหยุดหม่อมฉันเสีย
ทัมด๊ก : ก่อนหน้านี้ข้ามีความหวังหลงเหลืออยู่บ้าง เพราะเหตุนี้ข้าถึงมาที่นี่เพื่อมาพบเจ้า แต่ตอนนี้ มันจบแล้ว ข้าหมดสิ้นกับเจ้าแล้ว
แล้วทรงพระราชดำเนินออกมาจากอารามชั้นใน
เทวีโซคีฮา หลับตาน้ำตาไหลริน นึกภาพที่ทั้งสองขี่ม้าเล่นกันที่นอกเมือง จนโตมาด้วยกัน องค์ชาย ทรงชี้ให้เธอ จุดไฟในห้องบรรทม ตรงโน้น ตรงนั้น ตรงนี้ ภาพที่ตนเองใช้เข็มทำให้องค์ชายสลบ เธอโอบองค์ชาย องค์ชายในท่ามกลางสายฝน วันที่ไปพบตามนัดในจดหมาย องค์ชายถูกฮวาเซินรุมทำร้าย เธอเอื้อมมือจะคว้าหัตถ์องค์ชาย และเธอ แย่งดาบจาก ยอนโฮแก มาแทงพระองค์ ที่พระหทัย ในวันทดสอบดาบ Kauri องค์ชายหลับพระเนตรทรุดองค์ลงที่พื้นอาราม และสุดท้าย ที่เธอจะกระโดดหน้าผา ฆ่าตัวตาย แต่ไม่ตาย
ส่วน ทัมด๊ก เสด็จออกมาจากชั้นในของอาราม ทรงระลึกถึงคำ ตะโกนกราบทูลขององครักษ์หญิงที่รอดชีวิตในวันที่เสด็จมาเคารพพระศพของพระบิดา ว่า ตอนนี้แผ่นดินอยู่ในมือของเสนาบดียอน ทรงโปรดเสด็จไปไกลๆ อย่าเสด็จกลับมาที่นี่อีก นั่นเป็นทางเดียวที่จะทรงมีชีวิตรอด วันนั้นพระองค์ ทรงพระดำเนิน ออกมาพร้อมกับน้ำพระเนตรทรงใช้พระแสงดาบฟันต้นเสาอาราม
เมื่อเสด็จออกมาชั้นนอก ทรงหยิบพระแสงดาบ เงื้อพระแสงดาบฟันเส้นเชือกที่กั้นขวางอยู่
(หมดสิ้นกันทีกับสายสัมพันธ์ที่สะบั้นลงเหมือนเชือกเส้นนี้ ระหว่างพระองค์ และโซคีฮา )
ในระหว่างเวลาที่ ทัมด๊ก เสด็จตามนักพรตหญิงที่รอรับเสด็จอยู่ ไปที่อารามหลวง ซูจินี และจูมูชิ หลอกล่อทหารที่หน้าประตู ทหารในปราสาทมัวแต่ซักถามถึงการเอาชนะป้อมปราการของแพคเจ จน เข้ามาข้างในได้ และมาสมทบกับ ทัมด๊ก ( ทั้งจูมูชิ และ ซูจินี ถอดชุดเกราะออก เป็นชุดปกติที่เห็นชินตา) ส่วนชอโร มีหน้าที่อื่น
จูมูชิ กราบทูลรายงานว่า คนของฮวาเชินเข้ายึดบ้านตระกูลยอน และรักษาการณ์บ้านตระกูลยอนร่วมกับทหารโคคุเรียวของตระกูลยอนเอง ส่วนทหารราชองครักษ์ ก็พร้อมแล้ว ที่จะเคลื่อนพลทันทีที่มีรับสั่ง
ซูจินีกราบทูลว่า : พวกฮวาเซินไม่เหมือนคนอื่นเพราะถูกฝึกมาเป็นนักฆ่าตั้งแต่เด็ก ถ้าเราสู้กับพวกนี้ซึ่งๆ หน้าเหมือนการสู้ในสนามรบ ทหารของเราจะถูกฆ่าตาย พวกฮวาเซินใช้วิธีน่ารังเกียจ
ทัมด๊ก ตรัสว่า : เราจะไม่สู้กับพวกนั้นตรงๆ วิธีนั้นใช้สำหรับการต่อสู้กับศัตรูที่สู้รบอย่างมีเกียรติ ทรงแหงนทอดพระเนตรดวงอาทิตย์ ตรัสถามว่า เที่ยงวันหรือยัง
ที่นอกประตูปราสาท ขุนพลโก ก็แหงนมองดวงอาทิตย์ อยู่เช่นกัน
ส่วนแทจังโร ที่บ้านเสนาบดียอนก็รอเวลาเที่ยงวันเหมือนกัน และอยากรู้ว่า ทัมด๊ก จะทรงประเมินค่าคณะสภาเสนาบดีมากน้อยแค่ไหน
โชจูโด จะออกมาห้องนอก ทหาร ฮวาเซิน ทำท่าขู่ พวกผู้นำแคว้น ทำท่าจะออกมาด้วย โชจูโด รีบห้ามปราม
ทัมด๊ก ซูจินี และจูมูชิ บุกฆ่าทหารฮวาเซินที่รักษาการณ์ ตามจุดต่าง ๆ ในปราสาทโกกแน
แล้วทหารของทัมด๊ก ก็ปฏิบัติการตามแผนที่ทรงสั่งการไว้ ศิษย์โคมิล ตีฆ้องร้องเป่าให้ประชาชนกลับเข้ายังบ้านเรือนของตนเอง
เสนาบดียอนและแทจังโร ก็รอเวลาเช่นกัน แทจังโร สั่งการกับซารยาง
ทหารราชองครักษ์ของขุนพลโก ไปยังประตูทั้ง สี่ทิศ เข้าควบคุมทหารรักษาการณ์ไว้ ชอโร เปิดประตูทิศตะวันตก ช่วยขุนพลโก และกองทหารเข้ามาในปราสาทอย่างเร็วที่สุด จำกัดบริเวณคนข้างในที่บ้านพักของเสนาบดียอน ห้ามยั่วยุให้พวกเขาโกรธ เพราะที่นั่นมีตัวประกันอยู่ในกำมือ จากนั้นให้รอคำสั่งของ ทัมด๊ก
ทัมด๊ก ทรงบุกไปที่พักลับของฮวาเซิน ทหารฮวาเซินที่นั่นถูกฆ่าหมด และทรงได้สัญลักษณ์ ฟินิกซ์ ที่ส่องแสงประกายแดง วาบ รับเจ้าของที่แท้จริง( คงเป็นเพราะ ซูจินี ทัมด๊ก และจี้ฟินิกซ์ มาอยู่ในสถานที่เดียวกัน ไหม ?และจิตใจของซูจินีในระหว่างนั้น ก็ห่วงใยลึกซึ้งกับทัมด๊ก ) เป็นฉากรบที่น่าตื่นเต้น ของทัมด๊ก จูมูชิ ชอโร และซูจินี (ส่วนชอโร ก็ เป็นห่วงซูจินี ..เฮ้อ...)
ขุนพลโก เข้าควบคุมสถานการณ์รอบนอกของบ้านตระกูลยอนได้ ซารยางพาทหารฮวานเชินออกมา ก็พบลูกธนู ของพลธนูของขุนพลโก ที่เรียงรายอยู่บนหลังคาบ้าน
เสนาบดียอนโกรธ ที่บ้านตนเองถูกควบคุม ตะโกนถามมาจากด้านใน : ข้าเป็นผู้นำแคว้นเครุ และเป็นเสนาบดีใหญ่ของอาณาจักรนี้ เหตุใดที่ท่านบุกรุกเข้ามาในที่พักของข้า พวกท่านเป็นกองทัพ ที่ มีใครเป็นผู้นำ ทำไมไม่มีใครตอบข้า
ขุนพลโกตะโกนตอบจากด้านนอก : ท่านเสนาบดียอน ข้า โกอูซุง แห่งทหารราชองครักษ์ ฝ่าบาทรับสั่งมิให้ใครออกนอกสถานที่นี้ ข้าแค่ทำตามพระบัญชา อีกไม่นานฝ่าบาทจะเสด็จมาที่นี่ เสนาบดียอน ท่านควรเตรียมตัวรับเสด็จด้วย
เสนาบดียอน : ทำไมท่านเข้ามาในปราสาทโกกแน ท่านกำลังบอกว่า กองทัพหลวงทั้งหมดเข้ามาอยู่ในกำแพงปราสาทเช่นนั้นหรือ พวกท่านถูกห้ามมิให้เข้ามาจนกว่าจะเสร็จพิธีชำระล้างบาปของฝ่าบาท
ขุนพลโก : .ใครที่กล้าสั่งกองทัพของฝ่าบาทให้มาหรือให้ไป ใครกล้าจับตัวคนของฝ่าบาทเป็นตัวประกัน ท่านเสนาบดียอน ทำไมท่านถึงกลายเป็นคนขลาดกลัว และทรยศ
ผู้นำแคว้นและสภาเสนาบดี ได้ยินเสียงต่างพากันดีใจ : ฝ่าบาททรงอยู่ที่นี่ยังทรงคิดว่าพวกเราเป็นคนของพระองค์อยู่
เสนาบดียอน บอกแทจังโรว่า : ท่านได้ยินหรือไม่ คนที่ท่านต้องการทรงมีคนจงรักภักดีมากมาย นั่นเป็นเรื่องประหลาดเสมอสำหรับข้า ในสายตาของข้า แล้ว ทรงเป็นคนน่าสมเพช ไม่มีสิ่งใดที่จะแบ่งปันให้กับผู้อื่น
มีเสียงทหารตบเท้าเป็นจังหวะ ที่ข้างนอกประตูบ้านตระกูลยอน
ทัมด๊ก ทรงม้าเข้ามา
ขุนพลโก ถวายคำนับ : ทรงเป็นอย่างไรบ้างพระเจ้าค่ะ สมาชิกสภาเสนาบดี อยู่ในบ้านตระกูลยอน
ทัมด๊ก ทรง ตรัสว่า : ข้าต้องไปปล้นบ้านที่ว่างเปล่ามา
แทจังโร ยกมือสั่งงานซารยาง (ให้พาตัวประกันออกมาจากห้องที่ใช้กักบริเวณ)
ทัมด๊ก ตรัสกับเสนาบดียอนว่า : ข้ามาเพื่อคนของข้า ข้าได้ยินเสียงของคนพวกนั้นที่นี่ ท่านจะบอกให้พวกเขาออกมาพบข้าหน่อยได้ไหม
เสนาบดียอน : พวกเขาทั้งหมดอยู่ที่บ้านของหม่อมฉัน แล้วหันไปทางแทจังโร ถามว่า : ท่านได้ยินกระแสรับสั่งไหม
แทจังโร ทูลว่า : ทรงอภัยให้หม่อมฉันด้วย พวกนั้นถูกจับเป็นตัวประกันอยู่
ทัมด๊ก ตรัสถามว่า : ท่านเป็นหัวหน้าฮวาเซินหรือ
แทจังโร ก้มคำนับ (ใช้ได้นะนี่ ถึงเป็นพ่อมดจอมขมังเวทย์ ก็ยังรู้ธรรมเนียม แต่ส่วนใหญ่ แทจังโร ก็ชอบทำท่าทางสงบเสงี่ยม อ่อนน้อม หลอกล่อเสนาบดียอน อยู่แล้ว ) : ทรงยกย่องหม่อมฉันเกินไป พวกเราเป็นเผ่าเล็กๆ ที่บูชาไฟ หม่อมฉันเป็นแค่หัวหน้าผู้น้อยเท่านั้น
ทัมด๊ก : ข้าได้ยินว่าจุดมุ่งหมายของพวกท่าน คือการรวบรวม สัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์ ทั้งสี่
แทจังโร : ทรงทราบมาจาก เทวีพยากรณ์แล้ว หม่อมฉันอยู่ที่นี่ เพื่อ แลกเปลี่ยนคนของพระองค์ กับสิ่งที่พระองค์ทรงมี
ทัมด๊ก ทรงแย้มพระโอษฐ์ ( ขอแปลว่า เยาะเย้ย)
ทัมด๊ก :ท่านหมายถึงอะไรสิ่งที่ข้ามี (ทรงหยิบ จี้ฟินิกซ์ ออกมา ชูให้ดู ) : ท่านหมายถึงสิ่งนี้หรือ
ทั้งเสนาบดียอนและ แทจังโร อึ้งไปเลย (เพราะแทจังโร เก็บรักษาไว้อย่างดีที่บ้านพักลับๆ ของฮวาเซิน)
ทัมด๊ก ทรงหันไปทางเสนาบดียอน : ท่านเสนาบดียอน ท่านมีวัตถุประสงค์ใด ที่เป็นพันธมิตรกับคนพวกนี้ ท่านทำเพื่อให้ลูกชายของท่านได้ขึ้นเป็นกษัตริย์เช่นนั้นหรือ
เสนาบดียอน : ความปรารถนาของหม่อมฉันไม่เคยเปลี่ยน แต่หม่อมฉันอยากอ้อนวอนฝ่าบาท เรื่องหนึ่ง ตราประจำเสนาบดีของหม่อมฉัน ได้ถูกนำไปใช้ออกคำสั่งตามป้อมปราการต่างๆที่ใกล้ชายแดนของเรา เพื่อให้กองทหารเว่ยเหนือ เข้ามาในดินแดนของเรา โปรดทรงช่วยหยุด กองทัพเว่ยเหนือ ด้วยพะย่ะค่ะ
ฮยอนโก เข้ามา กราบทูลพอดี : ป้อมปราการด้านนอกได้ตอบกลับมาแล้ว พวกเขา ได้เคลื่อนทัพและได้จัดการป้องกันตนเอง ไม่มีใครสามารถเข้าไปที่ป้อมพวกนั้นได้
ทัมด๊ก ทรงถามเสนาบดียอนว่า : นี่เพียงพอหรือไม่
เสนาบดียอน อึ้ง งง เป็นไก่ตาแตก แทจังโรและซารยาง หลบออกมา ไปที่ลานโถงของบ้าน
ทัมด๊ก พาทหารคู่พระทัย ไปพบกับความว่างเปล่าในห้องที่เคยกักสภาเสนาบดี จูมูชิ เปิดประตู พลธนูเตรียมพร้อม เมื่อออกมาด้านนอก ก็ทรงพบ แทจังโร ยืนอยู่ตรง ระเบียงชั้นบน ตัวประกันถูกทหารฮวาเซิน ควบคุมตัวที่ชั้นล่าง
แทจังโรเอ่ยชม ว่า : ทรงปราดเปรื่องสามารถอย่างยิ่งหากกษัตริย์พระองค์ก่อนยังมีพระชนม์ชีพอยู่ คงภูมิพระทัย ในตัวของพระองค์ แล้วแสดงพลังของตนเองขู่ขวัญ ทุกคนในที่นั้น โดยใช้พลังจากฝ่ามือ ที่มีควันของมนต์ดำ ยกตัวเสนาบดีคนหนึ่งลอยขึ้นสูง และได้รับความเจ็บปวด เพียงแค่สะบัดมือ เสนาบดีคนนี้ ก็ คอหัก ตกลงมากองกับพื้น ( จอมขมังเวทย์ เริ่มแสดง อภิหารของตัวเอง) ทหารฮวาเซิน ชักดาบฟัน ตัวประกัน คนหนึ่ง
ทัมด๊ก ส่งพระสุรเสียงว่า : นี่..... ทรงโยนสัญลักษณ์ลงกับพื้นทีละชื้น จี้ฟินิกซ์ ( จูจั๊ก ) ไม้เท้า ฮวานมู และ มังกรน้ำเงิน
ทัมด๊ก : ท่าน ต้องการทั้งหมดหรือ
แทจังโร : จะทรงมอบให้หม่อมฉันหมดไหม
ทัมด๊ก : คืนคนของข้ามา
ผู้นำแคว้นคนหนึ่งลุกขึ้นมาถูกทหาร ฮวาเซิน เอาดาบ พาดคอไว้ ผู้นำแคว้น กราบทูล ว่า : หม่อมฉันผู้นำแคว้นซุนโน ขอทูลถามฝ่าบาทประการหนึ่ง ทรงประหารลูกชายของหม่อมฉันหรือไม่
เสนาบดียอน ทำท่าทางละอายใจ
ทัมด๊ก ทรงตอบว่า :ไม่...
ผู้นำแคว้นกราบทูลว่า : เป็นเช่นนั้นเอง หม่อมฉันทรยศต่อฝ่าบาท และหันหลังให้กับจูชิน หม่อมฉันจะเป็นภาระให้พระองค์ได้อย่างไร ทรงโปรดอภัยให้หม่อมฉันด้วยหม่อมฉันขอกราบทูลลาพะย่ะค่ะแล้วพลีชีพ เอาดาบเชือดคอคัวเอง
ผู้นำแคว้นอีกคน : หม่อมฉันผู้นำแคว้นกวานโน ทูลขออภัยโทษด้วยชีวิตของหม่อมฉันเอง โปรดทรงนำดินแดนจูชินกลับมา
ทัมด๊ก ทรงตะโกนห้าม : อย่า !!! แล้วพุ่งพระองค์เองขึ้นไปสู้กับ แทจังโร ทรงกระเด็นตกลงมา แทจังโรกระโดดตามลงมา ใช้กำปั้นทุบพื้นแตกระจาย เพราะทัมด๊กทรงหลบทัน กำปั้นเลยทุบพื้นแทน ทัมด๊ก ถือพระแสงดาบพุ่งเข้าหาอีก แทจังโร ใช้สองนิ้วมือคีบดาบไว้ พลังมนต์ดำกระจายออกจากหน้าแทจังโร ทัมด๊ก ตกลงมาอีก ทรงโผเข้าไปฟัน แทจังโร อีกหลายครั้ง แทจังโรแค่เบี่ยงตัวเอง หลบซ้ายหลบขวา ส่วนคนอื่นๆก็ช่วยกันฆ่าทหารของฮวาเซิน ล้มตายมากมาย
แทจังโร เดินเข้าหา ทัมด๊ก แสยะปากเกร็งกำลังทั้งหมดเพื่อจะทำร้ายทัมด๊ก
ทัมด๊ก จ้องพระเนตรกับแทจังโร
แล้วสัญลักษณ์มังกรน้ำเงินก็ส่งประกายออกมา อยู่ที่พื้น ซอโร ถอดหมวกชุดเกราะออก มือซ้ายหยิบสัญลักษณ์มังกรน้ำเงินขึ้นมา แล้ว ยกทวนในมือขวาขึ้นปลายทวนสองแฉกของ ชอโรก็มีแสงสว่างจ้าขึ้นมา จนคนอื่นๆต้องหันมามองตกใจกับแสงสว่าง แทจังโร ที่กำลังเกร็งพลังจะต่อสู้กับ ทัมด๊ก เหลือบเห็นก็ผละออกจากทัมด๊กและกระโดดลอยตัวขึ้น ชอโรพุ่งทวนเข้าใส่ แทจังโร
แทจังโร เหมือนเป็นวัตถุชิ้นหนึ่งที่แตกกระจาย แล้วพุ่งลอยเป็นสายควันดำออกข้างนอกหน้าต่าง จางหายไป ซารยางรีบหลบตามออกไปข้างนอก
ซอโร มองสบตานิ่งงันกับ ทัมด๊ก (เหมือนกับว่าชอโร ยอมรับแล้วว่า ทัมด๊ก คือกษัตริย์ ที่เขาต้องรับใช้) สำหรับเต่าดำ คือความกริ้วโกรธ สำหรับมังกรน้ำเงิน ก็คือความเยือกเย็น.......
.ที่ค่ายทหารใหญ่ของยอนโฮแก ที่นาเกลือของคอรัล
ผู้บัญชาการไม่อยู่ที่นี่ พาทหาร 2-3 พันคนไปปฏิบัติภารกิจพิเศษ แม่ทัพ หลายคนไม่พอใจว่า ทำไมต้องเป็นความลับกับพวกเราด้วย แล้วก็มีทหารหลวงของโคคุเรียว อัญเชิญพระบรมราชโองการมา : ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้ข้ามอบให้กับท่านผู้บัญชาการทหารโดยตรง
แม่ทัพ ที่กำลังจะเปิดหีบบรรจุ พระบรมราชโองการ ถูกมือที่ยังถือดาบของทหารหลวงขัดจังหวะ หงุดหงิดซ้ำบ่นว่า : แน่นอน แน่นอน ความลับ ความลับเสมอ
แล้วพวกแม่ทัพของยอนโฮแกก็ซักถามทหารที่เป็นคนอัญเชิญพระบรมราชโองการมา ถึงการรบและการยึดป้อมปราการต่างๆของแพคเจ คนเล่า เล่าด้วยความภาคภูมิใจ : ข้าได้รับเกียรติเข้าร่วมรบในสนามรบกับฝ่าบาท ทหารของเรา สาม พันคน ได้ร่วมรบเพื่อป้อมปราการควานมี ความพยายามครั้งแรกล้มเหลว ทุกพันคนจะมีทหารบาดเจ็บราว หกร้อย คน คืนนั้นฝ่าบาทเสด็จเข้าไปในป้อมปราการควานมี ด้วยลำพังพระองค์เอง ด้วยพระหัตถ์เปล่า ทรงทำให้ผู้บัญชาการป้อมควานมี ต้องยอมแพ้กับพระองค์
แม่ทัพใหญ่ไม่เชื่อ หาว่า : โกหก ฝ่าบาททรงเข้าร่วมรบหรือ คนขี้ขลาดแบบนั้นไปออกรบด้วย และก็เกือบมีเรื่องกัน ระหว่างคนถามและคนเล่า
ที่ด้านนอกกระโจม มันดัก ยิ่งแต่งเติมเรื่องสนุกสนาน : ผู้บัญชาการป้อมควานมีที่จริงแล้วมีสัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์ มังกรน้ำเงิน สัญลักษณ์นี้คุ้มครองฝ่าบาท ข้าไม่ได้เห็นเอง แต่เขาเล่ากันว่า มังกรตัวใหญ่โตมโหฬาร ออกมาและบินไปรอบๆ.....
มีศิษย์ โคมิล ให้สัญญาณ( ไม่งั้นเรื่องจะพิสดารกว่านี้อีกเยอะ )อันที่จริงจูมูชิ จะมาที่ค่ายนี้เอง แต่มันดักห้ามไว้ว่า ด้วยหน้าตาและทรงผมของจูมูชิ ไปที่ไหนก็มีคนจำได้นั่นเอง แล้วมันดัก ก็ต้องผิดหวังที่จะมาช่วยบาซอนและดัลบี เพราะยอนโฮแก พาทั้ง สองคนนี้ไปปฏิบัติการลับ ด้วย (อ้อทรงผมของ มันดัก ก็ไม่น้อยหน้าลูกพี่สักเท่าไร)
บาซอนและดัลบี ได้รับการดูแลที่ดีขึ้น ดัลบีเล่าว่า เมื่อ ยอนโฮแกยังเด็ก เขาเป็นคนน่ารักเสมอ เขาใจดีกับคนรับใช้เสมอ
บาซอนบอกว่า : นั่นเป็นหมาป่าปลอมตัว โฮแกคนที่ฆ่าคนบริสุทธิ์ นั่นแหละโฮแกตัวจริง
แล้วบาซอนก็ถูกนำตัวไปพบ ยอนโฮแก ที่นั่งดื่มเหล้าอยู่ตามเคย ยอนโฮแก ถามถึงเหตุผลที่บาซอนทำเกราะใหม่ที่ทั้งเบาและแข็งแรงอีกทั้งลูกธนู ที่บินได้ไกลกว่าลูกธนูอื่น ๆ รวมทั้งเคยเข้าเฝ้าทัมด๊กหรื่อไม่
บาซอน เล่ารายละเอียด ที่ทัมด๊กเสด็จไปหาด้วยพระองค์เอง และคำพูดต่าง ๆ เล่าไปยิ้มไปเพราะเป็นปลื้ม “ เรากำลังจะเข้าสนามรบในไม่ช้านี้ เจ้าจะช่วยปกป้องคนของข้าได้หรือไม่ หัวหน้า ฮยอนโกบอกข้าว่าเจ้าอาจจะช่วยได้ใช่ไหม “
ยอนโฮแก ต้องรำพึงว่า เขาไปด้วยตัวเอง กษัตริย์โคคุเรียวเสด็จไปโรงตีเหล็ก
บาซอนพอเงยหน้าก็พบสายตาถมึงทึงของยอนโฮแก ยอนโฮแก ถามว่าเกราะเหล็กและลูกธนูนั่น พี่ชายของเจ้าทำได้เช่นกันหรือไม่
บาซอนตอบว่า ฝีมือ นั้นอาจจะต่ำกว่านางเองเล็กน้อย แต่ยัง...
ยอนโฮแกโยนอุปกรณ์สำหรับทำนา 3-4 ชิ้นให้บาซอนดูว่า ของเหล่านี้ไม่ขึ้นสนิมแม้จะใช้มาหลายปีนี่เป็นฝีมือของพี่ชายบาซอนหรือไม่ บาซอนได้แต่ร้องไห้เมื่อหยิบเครื่องมือเหล่านั้นขึ้นมาดู
ยอนโฮแกพอใจ ถามอิลซูว่า คนที่ทำของพวกนี้ อยู่ที่ใด อิลซูตอบว่าเขาอยู่ที่หมู่บ้านคอรัล ดินแดนที่ห่างไกล ใช้เวลาเดินทาง 2-3 วัน
ที่ปราสาทโกกแน
ในท้องพระโรง คณะเสนาบดี และขุนนางมารอเข้าเฝ้า ทัมด๊ก บางคนยังมีร่องรอยบาดแผลที่ถูกทำร้าย
ฮีกแก เสียงดังด้วยนิสัยส่วนตัว : ทุกคนสบายดีหรือ ตอนข้าเดินทางกลับมาข้าได้ยินว่า พวกท่านทั้งหมดถูกทำร้ายในพระราชวัง และในที่สุดก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า
โชจูโด ตอบว่า : มีคนจำนวนมากล้มตายและบาดเจ็บ เพราะฉะนั้นท่านอย่าได้หัวเราะเสียงดังไป
แต่ฮีกแก กลับหัวเราะดังกว่าเก่า : ข้าฮีกแก อยากจะเต้นรำด้วยความยินดี (แล้วก็ยกสองมือขึ้นส่ายสะโพก) เพื่อนเก่าๆของข้า ที่คิดว่าข้าตาบอด ใบ้ และบ้า สุดท้ายก็ต้องถวายชีวิตให้กับโคคุเรียว ช่างเป็นโอกาสที่น่ายินดีอะไรเช่นนี้ แต่ท่านเสนาบดียอนพลาดโอกาสที่จะได้ถวายชีวิตเพื่อโคคุเรียว นั่นเป็นเหตุให้ใบหน้าของท่านเป็นอย่างนี้
แล้วหันไปถามองครักษ์ว่า เมื่อไหร่ฝ่าบาทจะเสด็จมา ข้ามีเรื่องมากมายจะกราบทูลฝ่าบาท ข้าต้องรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นตามป้อมปราการต่างๆของโคคุเรียว ข้านำสิ่งนี้มาด้วย เป็นตราประจำตัวเสนาบดีใหญ่ หันไปทางเสนาบดียอนถามว่า : สิ่งนี้เป็นของท่านมิใช่หรือ
องครักษ์ตอบว่า ตอนนี้กษัตริย์กำลังทรงเจรจากับผู้แทนจากชิลลา หลังจากนั้นยังต้องทรงพบกับผู้แทนชาติอื่นๆอีก จะไม่ทรงว่างจนพระอาทิตย์ตกดิน
ฮีกแก สรุปสั้นๆกับพวกเสนาบดี : เขาบอกว่าฝ่าบาททรงยุ่ง
โชจูโด : เราจะรอที่นี่ต่อไป
เสนาบดียอน มีสีหน้าละอายใจ เหลือเกิน
ปล 7. ฉากของบทที่ 17 นี้ เป็น ฉากมหาโหด เพราะมีตัวแสดง บาดเจ็บ เริ่มจาก จูมูชิ ที่ใช้ลวดสลิง ดึงตัวขึ้นไป บนขอบประตู ของพระราชวังชั้นนอก พอปล่อยลวดสลิงลงมา จูมูชิ ลงมาผิดท่า บนเบาะที่รองรับ ทีมงาน ต้องฉีดยาชา แบบที่นักฟุตบอลใช้ ให้ที่หลัง ต้องเรียกรถพยาบาลมา ท่าทางจ็บมากหน้าตาเหยเก
รวมทั้ง แทจังโร ที่ใช้ลวดสลิงดึงตัวตอนทำท่ากระโดด หงายหลังหัวกระแทกอะไรสักอย่าง ดูไม่ชัด ต้องเอามือคลำหัวตัวเอง ( เป็นจอมขมังเวทย์แต่ในบทละคร)
ที่สำคัญ ทัมด๊ก ตอนที่ตะโกนห้ามผู้นำแคว้นที่จะฆ่าตัวตายเป็นคนที่ 2 แล้ว จังหวะที่โผออกจากที่ยืน ถูกอาวุธของ ตัวประกอบทหาร ฮวาเซิน เอ็นนิ้วชี้ขวา ฉีก เลือดหยด หลายหยด ลงพื้น แทจังโร (ชอยมินซู)ที่อยู่ใกล้ วิ่งมาช่วยจับนิ้ว แล้ว ทีมงานก็เข้ามารุม ยงจุน ต้อง พันนิ้วชี้ขวานี้ไว้ จนแสดงจบ ตอน ที่ 24 มิหนำซ้ำ มีตัวละคร ตกจากลวดสลิง หล่นมาที่คอ ของยงจุน จนยงจุน เงยคอขึ้นไม่ได้ แต่ไม่มีภาพเผยแพร่ และข่าวนี้ครึกโครมต่อเนื่องนานทีเดียว
ก่อนหน้านี้ในตอนที่ จูมูชิ ไปช่วยทีมโปโลสีดำ ออกจากคุก ซูจินี ก็โดนขวานของจูมุชิ ฟาดหัว ทั้ง เจ้าหมูป่า โซวดูรู และจูมุชิ ตกใจ มาช่วยคลึงหัวให้
สำคัญที่สุด หลังจากฉากนี้ ยงจุน เจ็บหัวเข่า อีก ดูเบื้องหลังการถ่ายทำตอนจบ แฟนคลับยงจุน น้ำตาซึมกันถ้วนหน้า เลิกสนใจ บทจบไปเลยทีเดียว
Copyright@ Amorn & SUE
